Hindi ko alam kung ano ang dapat kong isulat sa mga sandaling ito. Pakiramdam ko kasi, pinaglalaruan ako ng pagkakataon na kung saan may mga bagay na hindi ko lubos maintindihan kung bakit ito dapat mangyari sa akin.
Ang gulo ko di ba?
Pero ang totoo, magkahalo ag tuwa at lungkot na aking nararamdaman. Sa halos isang taon kong pagsusulat ng The Emong Chronicles, naibuod ko ang mga nangyari sa aking buhay mula ng sa ako’y unang magsulat hanggang sa kasalukuyan sa pamamagitan ng malayang pagsusulat. Marami akong natutunan lalo na sa buhay, pag-ibig, sistema ng edukasyon, pulitika at kahit simpleng paglalagom sa aking sarili na kung saan nabuo ang aking pagkatao.
Mula sa galit at pagkasira, umusbong ang isang panibagong simula na kung saan natutunan kong bumangon at magpatuloy. Dito ko natagpuan ang mga taong muling nagpangiti, nagpasaya at nagbigay ng lakas ng loob para lumaban sa mga hamon ng buhay. Nakaktuwang isipin na sa kabila ng mga nangyari sa akin ay nakuha ko pa din makapagsulat at ibahagi sa inyo ang mga karanasan na sa akin ay magsisilbing gabay para mabuhay.
Ngayon, isasara ko na ang The Emong Chronicles at magbibigay daan ako sa isang panibagong blogsite. Ngunit hindi ibig sabihin nito ay katapusan na ng paglalakbay ni Emong. Kailangan lang niyang umunlad nang sa ganun ay marami pa siyang ibabahagi sa inyo na maaring makatulong sa inyo at sa iba na hindi pa alam kung ano ang tamang landas na tatahakin.
Sa mga masugid kong mambabasa, marami pong salamat. Sana ay patuloy niyo pa din akong suportahan sa aking susunod na proyekto….
At ang titulo?
THE EMONG CHRONICLES – Ang Ikalawang Paglalakbay!
Ganun pa din eh! Nadagdagan lang ng konting salita.
Porma lko angng isinasara ang unang aklat. Sana ay may kaunting akong naiukit sa puso mo. Sana hindi niyo ako makalimutan. Sa panibagog aklat, samahan niyo akong muyli at nakaksiguro ako na pareho tayong makakrating sa lugar na kung tawagin natin ay BUHAY.
Maraming salamat!
