May ikukuwento ako sa inyo.
Sa isang exam, hindi sinasadyang naibigay ng guro ang answer keys sa isang estudyante. Sa mga oras na ‘yon, nagdalawang isip ang mag-aaral kung sasabihin niya o itatanong niya na may problema sa test paper. Bagama’t alam niya ang mga sagot sa exam, itinuloy pa niya ang pagsasagot kahit medyo nag-aalangan siya.
Dumating sa punto na nagtaka ang guro na nawawala ang ang kodigo niya ng mga sagot. Nang inisa-isa niya ang mga papel ng ng mga estudyante, napag-alaman niya na nasa isang estudyanteng nag-aalangan ang mga sagot sa exam. Sa mga sandaling iyon, kinastigo niya ang estudyante na bakit di niya sinabi na nasa kanya ng mga sagot.
Napaisip tuloy ang estudyante ganun din ang guro sa kalagitnaan ng exam.
Kahit nagsinungaling ang estudyante na hindi niya alam na napunta sa kanya ang mga sagot, nasubukan ang tunay niyang pagkatao. Sa katunayan, nakonsiyensya siya sa nangyari.
Ngunit dahil ayaw masira ang dangal at reputasyon bilang estudyante, hinamon niya ang guro na sagutin ang natitirang bahagi na kung saan walang nakasulat na sagot. Bagama’t may kahirapan at limitado ang oras, ginawa niyang sagutin ang mga natitirang bahagi ng exam na kung saan kailangang suriin ang isang tula. Natapos niya ito sa tamang oras kahit na may sagot.
Nang matapos ang exam, humingi siya ng paumanhin at tawad sa guro.
Sa buhay natin, may mga pagkakataon na nagkakamali at natutukso tayo. Normal lang ‘yan sapagkat tao lang tayo. Hindi ibig sabihin nito na kapag nagkamali ay hayaan na lang itong palipasin dahil sa dahilan na ito. Kailangan nating gumawa ng paraan para ituwid ito dahil kung hindi, masisira ang dangal, kredibilidad, pagkatao at reputasyon natin sa ibang tao. Sa kwentong ibinahagi ko sa inyo, isa itong malinaw na sitwasyon na kung saan ipinapakita na mahina ang bawat isa sa atin pagdating sa tukso. Simple man o komplikado, tayo ay nagiging makasarili na nagbubunga ng ating kapahamakan.
No comments:
Post a Comment