Nagkita kami ng dati ko kaklase nung high school sa isang mall. Mahigit labing-isang taon kaming hindi nagkita. Kasama niya ang kanyang asawa at na nagdadalang tao. Nagkamustahan kami kahit sandali hanggang sa maghiwalay na kami ng landas.
Parang natigilan ako nang bigla kong naalala noong magkaklase pa kami. Sa loob ng klase, siya lang ang bukod tanging hindi nakikisama sa aming mga magkakalase. Palagi siyang umaalis at hindi nakikisalamuha sa amin. Tuloy, tampulan siya ng tukso at biruan. Naaawa ako sa kanya. Sinikap kong maging kaibigan niya pero natatakot akong pati ako ay tuksuhin at pagatawanan din. Sa banding huli, natakot ako kaya hinayaan ko na lang siya. Iniisip ko tuloy kung ano ang naging pakiramdam niya noong mga panahon na ‘yon.
May kasabihan nga tayo na “No man is an island” at ang batas ng commensalism at parasitism ay applicable din sa mga taong tulad natin. Lahat tayo, ayaw natin na i-reject tayo ng mga tao. Marahil ‘yon ay sa kadahilanan na likas sa tao ang makisalamuha nang sa gayon ay tanggapin siya ng lipunan. Kaya nga sinisikap ng tao na gumawa ng mabubuti dahil kung hindi, ipagtatabuyan siya ng mga tao at lipunan dahil hindi ito katanggap-tanggap.
Eh ano ba ang pakiramdam ng loner?
Kung iyong pagmamasdan, sila ‘yung kalimitang tahimik. Minsan pa nga, nakikita mo siyang parang may iniisip. Ano ang kanyang iniisip? Marahil iniisip niya kung paano makakawala sa bangungot na kanyang nararanasan ngayon. Iniisip niya na galit ang buong mundo sa kanya. Na anytime ay pwede siyang awayin o kaya saktan. Sila ‘yung mga takot pero deep inside eh may tapang silang itinatago. Masasabi ko din na disorganize ang iniisip nila dahil sa mga tao, lugar, bagay at pangyayari na gumugulo sa isip niya. In short, nagiging anti-social ang taong ‘yun.
Ngunit minsan, naisip mo ba kung ano ang pinagdadaanan nila kung bakit sila nagkaganun? Medyo mahirap yatang sagutin ‘yun. Sabi kasi ni Sissela Bok sa kanyang libro na Lying na ang mga loner daw ay mga sinungaling in nature. Kahit sabihin nila na ayos lang ang sitwasyon pero ang katotohanan ay hindi sila masaya at kampante dahil hindi ‘yun ang tunay nilang nararamdaman. Kahit saang aspeto, palaging nangingibabaw ang kasinungalingan dahil ayaw niyang tanggapin ang kaotohanan sa likod ng kanyang pag-iisa.
Ngunit may solusyon sa mga problemang ito. Kailangang ibalik lang ng taong ‘yun ang tiwala sa kanyang sarili at tanggapin ang katotohanan sa kanyang paligid.
Parang mahirap gawin di ba?
Ganito na lang… Sabihin natin na may kakilala kang ganitong klaseng tao. Siguro ang dapat mong gawin eh unti-unti mo siyang lapitan hanggang sa medyo masira mo na ang barrier na ginawa niya sa kanyang sarili. Maging kalmado ka. Huwag mong hayaang masira nag itinanim mong pagtitiwala sa kanya.
Eh paano kung ikaw mismo ‘yung loner?
Simple lang. Kung kilala mo ang sarili mo na wala kang ginagawang masama sa ibang tao, hindi mo kailangang mag-alala dahil ikaw yan eh... Pero dapat buksan mo din ang puso ma sa ibang tao. Yung parang hayaan mong kilalanin ka. Malay natin, baka ito pa ang maging daan upang makita mo ang tunay na mundo na dapat mong galawan.
Hindi habambuhay ay mag-isa tayo, sa pagtanda natin, kailangan natin ng ibang kamay para itayo at akayin tayo sa dapat nating puntahan... kaligayahan.
No comments:
Post a Comment