Sa halos anim na taon, nagkaroon ng kakaibang kulay ang buhay may asawa ko sa piling ni Myda. Kung ilalarawan ang aming pagsasama mula ng una kaming nagkita sa Indang hanggang sa mga sandaling nagtitipa ako ng keyboard habang sinusulat ito ay talagang hindi maiiwasan na makaramdam ako ng pagtaas ng balahibo habang iniisip ko siya. Sa buong buhay ko, ngayon ko lang ito ginawa para alayan siya ng isang kakaiba ngunit espesyal na handog sa aming ika-anim na anibersaryo ng aming kasal bukas.
Paano ba ako magsisimula?
Taong 2000 noong una ko siyang makita. Pareho kaming nagsisimula na mag-aral ng kolehiyo at sa iisang boardinghouse kami nakatira. Medyo magulo at nakakatawa ang istorya ng una naming mpagkikita dahil nalito ako sa kanya at sa kanyang kakambal. Hindi naman siya nagkaroon ng matinding impact sa akin nung una kasi may isang babae ang pinapangarap ko noon. Hanggang isang araw eh nagkataon na nagkasabay kaming magpagupit ng buhok sa isang parlor. Doon kami nagkaroon ng pormal na pag-uusap na kaming dalawa lang. tinanong ko siya kung ano ang bagay na gupit sa akin at sinabi niya na simpleng barber’s cut lang ang gusto niya kaya ‘yun ang napagpasyahan kong ipagupit. Nang siya na ang gugupitan, tinanong ako ng parlorista kung ano ang gustong gupit ko sa girlfriend ko. Nagtaka ako (pati siya) dahil siguro napagkamalan na mag-bg/gf kami. Sinabi ko ang gusto kong gupit sa na babagay sa kanya… simpleng trim lang na medyo maiksi.
Hindi naman ‘yun ang dahilan kung paano kami nagkalapit ng loob. Natuwa lang ako sa kanyang pagka-inosente at mabait na pakikisama sa akin. Hindi naman kami agad naging magkaibigan kasi abala ako sa teatro at sa pag-aaral ko. Isang araw, nagyakag ang isang kasama namin sa boardinghouse sa isang piyestahan dito sa isang baryo sa Silang. Sumama siya kasama ang iba naming ka-boardmates. Ewan ko ba pero inalalayan ko siya sa lugar na ‘yon kasi taga-Magallanes siya. Iningatan ko na di siya maligaw at mahirapan noong mga oras na ‘yon. Para sa akin, wala ‘yun kasi ang totoo, wala naman akong nararamdaman na espesyal sa kanya noong mga panahon na ‘yon. Nang pabalik na kami ng Indang, nagka-kwentuhan kami sa byahe. Wala naman akong nalaman na maayos sa kanya. Siguro eh dahil hindi pa ako interesado sa kanya.
Pero nagulat ako sa mga sumunod na araw…
Habang lumilipas ang mga araw, napapansin ko na parang may kakaiba na nangyayari sa aming dalawa. Nagpapansinan na kami at nagkaka-usap ng mga bagay na parang unti-unti naming binubuksan ang aming sarili sa isa’t-isa. Dumating na sa punto na nagkakasabay na kaming kumain ng agahan, tanghalian at hapunan. Nagkakasabay na din kaming pumasok papuntang school at inaantay ko siya na lumabas sa klase at sabay kaming umuwi. Sa mga oras na ‘yn, di ko maintindihan ang sarili ko kung bakit ako nagkakaganito sa kanya. Madami na din ang nakakapansin sa aming mga kakilala kung ano na ba talaga ang real score sa aming dalawa.
September 15, 2000. Intrams ‘yun at finals na ng baseball game sa pagitan ng College of Engineering and Information Technology at College of Economics and Developmental Studies. Nanonood kaming dalawa. Isang biro ang pinagsimulan ng lahat. Sabi ko, kapag naka-home run ang Engineering, “tayo” na. hindi siya kumibo bagkus isang nakakalokong ngit ang binitawan niya sa akin. Nang ibinato ng pitcher ang bola, tinamaan nito ang batter – home run! Nanahimik ako. Bigla na lang hinawakan niya ang kamay ko at niyakap niya ako sabay halik sa aking pisngi. Doon nagsimula ang lahat.
Nagsimula ang isang yugto ng buhay namin dalawa bilang magkasintahan. Napakasarap ng pakiramdam na kasam ko siya ngunti lingid sa kanyang kaalaman ay may mga itinatago akong sikreto. Sa mga panahon na ‘yon, umaasa pa din ako na mamahalin ako ng babaeng pinapangarap ko. Pero hindi ko ‘yun iniisip kapag kasama ko siya. Bawat sandali na kasama siya ay isang milagro dahil sa kauna-unahang pagkakataon ay nagkaroon ako ng girlfriend. Madami kaming masasayang karanansan na magkasama. Pero natural din na nagkakaroon kami ng di pagkakaunawaan dahil sa aming individual differences. Pero inaayos namin ‘yun. Nakilala ko siya ng lubusan – isa pala siyang mabangis na tigre na nagtatago sa anyo ng tupa. Madami akong isinakripisyo sa para sa kanya. Kahit na tutol ang ibang kasama namain sa boardinghouse ay itinuloy namin ang aming relasyon.
Tulad ng ibang lalaki, natukso ako sa isang babae na naging sanhi ng aming matinding away. Nakipag-hiwalay siya sa akin. Noong mga oras na wala siya sa tabi ko, para akong mababaliw. Kahit na nakita ko siya na may kasamang iba, itinago ko ang puso kong nagdurugo at hinarap ang bukas na taas ng noo. Hinanap ko ang aking sarili at nakita ko ang totoong tao na gusto kong makasama habambuhay – siya lang at wala ng iba pa. Ipinakita ko sa kanya na pinagsisisihan ko ang aking mga nagawa sa kanya. Hanggang sa nagkaroon ng pagkakataon na nagkaroon uli kami ng pangalawang pagkakataon na maging kami uli. Sa pangalawang pagkakataon, inayos namin ang aming relasyon. Kahit na may mga bagay na ginagawa ko na hindi niya alam, itinago ko ito para maisalba ang aming pagsasama.
Ngunit sa di sinasadyang pagkakataon pagkatapos niyang maka-graduate, nabuntis ko siya. Kasabay nito, huminto ako sa pag-aaral. Siyempre, mahirap ‘yon sa parte ng magulang namin. Ngunit pinanindigan ko siya at nagpakasal kami. May nasaktan din nung nagpakasal ako dahil niloko ko siya. Dito nagsimula ang panagalawang yugto sa aming pagsasama.
Mahirap ang sitwasyon namin noon. Ang totoo, di namin alam kung saan kami magsisimula. Ngunti sinubok ang aming pagsasama nang namatay ang anak namin. Ngunit nanatili pa din ako sa tabi niya. Hindi ko siya iniwan. Bagkus nagsumikap ako na ayusin ang aming buhay. Nagtrabaho ako at nag-aral siya muli ng medisina. Kahit mahirap, tinulungan ko siya. Sa loob ng tatlong taon, naranasan ko ang buhay sa labas ng school. Ang totoo, hindi sapat ng pag-ibig para mabuhay ng masaya ang mag-asawa. Dapat magsikap sa buhay at kahit na ganito, kailangang panghawakan ko ang kanyang pangarap na maging doktor. Iba’t-ibang trabaho ang pinasok ko at halos kulay asul at ube na ang dugo ko para makita ko ang katuparan ng kanyang pangarap. Ngunit lingid sa kaalaman niya, pinananghahawakan ko din ang aking munting pangarap na maging ganito na nagsususlat para sa mga tao at makatapos ng pag-aaral. Sa mga taong nakilala namin, natutunan ko ang isang bagay na “Kahit anong hirap ang maranasan mo, sa bandang huli, uuwi ka pa din sa misis mo.” Noong una, hindi ko ito agad nakuhang intindihin. Hanggang sa pumasok ako muli ng kolehiyo.
Sa pangalawang pagkakataon ko sa buhay kolehiyo, inayos ko ang lahat sa buhay ko. Nang makapasa si Myda sa board, naging medyo maalwan ang buhay namin. Kahit wala kaming anak, masaya kami dahil nagpupundar na kami ng mga bagay na gagamitin namin sa kinabukasan. Naging scholar ako at pinatibay ko ang pundasyon ko bilang manunulat habang nag-aaral ng Secondary Education. Isang pagsubok ang dumating sa buhay ko na di ko inaasahan… sinukat ng isang tao ang pagsasama namin ni Myda. Sabihin na natin na nilabag ko ang ika-pitong utos ng Diyos hanggang sa nalunod ako sa isang obsesyon. Itinago ko ito sa kanya at kahit na itinatanggi ko sa kanya ang buong katotohanan ay ginagawa ko pa din ito. Naging sanhi ito ng matitinding pag-aaway na halos maghiwalay na kami. Tumagal ito ng halos dalawang taon. Ngunit nang iniwan niya ako, halos masiraan ako ng ulo at napabayaaa ko ang aking sarili. Walang alam si Myda sa nangyari. Hindi ko alam akung ano ang gagawin ko noong mga panahon na ‘yon. Ngunit siya pa din ang taong nag-comfort at nag-alaga sa akin. Nang natauhan ako sa nangyari, naisip ko tuloy ang isang bagay na nakalimutan ko - “Kahit anong hirap ang maranasan mo, sa bandang huli, uuwi ka pa din sa misis mo.”
Itinayo ko uli ang sarili ko para kay Myda. Unti-unti na akong nakakabangon mula sa isang bangungot. Alam ko na alam niya ito at ayaw niya lang ito sabihin sa akin dahil ayaw niyang masira ang relasyon namin pero deep inside, mahal na mahal niya ako. Hindi man siya vocal kung magsabi na mahal niya ako eh sapat na ang mga kilos at ginagawa niya sa akin upang malaman ko na mahal nga niya ako. At ako naman, kahit sa kabila ng aking ginawa ay isa lang ang dapat kong gawin… ang maging maayos ang lahat at ituwid ang mga pagkakamali na aking ginawa. Kasabay nito, lalong tumatatag ang aming pagsasama. Naisip ko tuloy na dapat pala maging mature na ako sa mga nangyayari sa akin. Naging malapit na kami sa Diyos. Tama nga ang sinasabi ng nakakarami na kapag ginawa ng mag-asawa na si Kristo ang sentro ng pagsasama ay lahat ng mga bagay magiging maayos at kapag napapaligiran ka ng mga taong inilalayo ka sa tukso ay magiging tahimik ang pagsasama niyo. Nagdesisyon na din siya na handa na siyang magka-anak. Bukas, anim na taon na kaming kasal at masaya kami para dun. Wala lang, simpleng date lang pagkatapos magsimba ang aming gagawin.
Sa ngayon, ito muna ang ibibigay ko sa kanya. Pero mas mabuti na alm na ng lahat kung ano ang mayroon kami ngayon. Hindi sapat ang mga salitang “I love you” o “mahal kita” para maipadama sa kanya ang aking nararamdaman. Marahil gagayahin ko na lang siya na sa kilos at gawa ko ipapahayag ang aking nararamdaman. Hindi ko alam kung ano ang mangyayari sa amin sa mga susunod na taon pero umaasa ako na magiging maayos ang aming pagsasama at di ko siya iiwan. Isa lang ang sigurado… “Kahit anong hirap ang maranasan ko, sa bandang huli, uuwi ka pa din ako misis ko.”
No comments:
Post a Comment