Sa buhay, dapat nating mag-ingat sa mga salitang ating sinasabi o sinusulat. Ito ay sa kadahilanang maaari tayong makasaklit ng damdamin ng ibang tao. Mahirap kasi na nagkaroon ng sama ng loob ang isang tao na mahalaga sa ‘yo dahil lamang sa mga salitang binitawan mo. Sinasadya man ito o hindi, hindi mo agad-agad na mababawi ang sakit o sugat sa damdamin na iyong nagawa.
Tulad na lang ng aking karanasan sa isang tao na sa tinign ko ay nasakatan ko ang damdamin… Hindi ko alam kung paano ko uli siya susuyuin kasi nasaktan ko (yata) siya kahapon. Putang-ina! Badtrip talaga! Inaalagan ko kasi ang aming pagkakaibigan ngunit dumadating sa punto na parang higit pa sa kaibigan ang nararamdaman ko sa kanya. Kahit ipilit ko eh hindi pwede dahil may mga pagkakaiba kami na sa tingin ko ay hindi maaring magsama. Pero okay lang sa akin na ganito na lang kami dahil alam ko na masaya siya sa mga taong nagmamahal sa kanya. Sa totoo lang, ayoko nang maulit ang madilim na kahapon na aking naranasan apat na buwan na ang nakakalipas kaya nag-iingat ako na hindi ko dapat i-entertain ang nararamdaman ko para sa kanya.
Ang problema ay ito… Gusto kong humingi ng payo sa ‘yo.
Napagtanto ko na ako pala ay katulad din ng nakakarami na nakakaramdam ng kaguluhan sa pag-iisip. Natural lang naman ito sa isang tao. Tulad na lang ng kilalang pintor na si Vincent Van Gogh na dumating sa punto na ibinigay niya ang kanyang tainga (literal na ibinigay ang parteng ‘yon partikular ang kanyang ear lobe) sa isang prostitute sa kadahilanang ang kanyang nararamdaman sa isang tao ay hindi na niya maipaliwanang. Kung minsan kasi, gumagawa tayo ng isang kabaliwan kapag nagmahal tayo. Si Van Gogh ay hindi ordinaryong tao dahil sa kanyang magaling at kahanga-hangang talento sa pagdidibuho. Sinasabi na isa siya sa mga ama ng makabagong sining. Iyon ang aking kinatatakutan dahil minsan sa buhay ko ay nabaliw ako sa isang tao na minahal ko ng husto ngunit sa bandang huli ay iniwan din ako. Halos mabaliw ako sa sobrang lungkot at galit. Para ngang ayoko nang mabuhay. Naging magulo ang aking pag-iisip na humantong sa aking matinding depresyon. Ngunit di tulad ni Van Gogh, hindi naisip na kitilin ang buhay ko. May nakapagsabi kasi sa akin na ang pagpapakamatay ay isang permanenteng solusyon sa isang pansamanatalng problema.
Ngunit bakit ganun? Sa ginawa ni Van Gogh sa kanyang sarili eh parang lalo pa siyng sumikat at naging imortal sa puso ng mga magagaling na artist?
Sa tingin ko, ito ay dahil sa kanyang kabaliwan
Nakakabaliw nga naman kapag inlove ka.
Kaya nga ako, natuto na sa karanasan ko. Inaral ko kung paano pigilin ang sarili ko na magmahal uli. Ang mahalaga sa akin ay magkaibigan kami ta hanggang doon na lang.
Ang kaso mukhang galit siya sa akin dahil sa sinabi ko na nakasakit sa damdamin niya. Sana naman hindi siya galit sa akin. Sana magkaibigian pa din kami. Basta ang iniisip ko sa ngayon ay maayos ang lahat sa pagitan namin. Ayoko na bago kami maghiwalay eh ‘yun na din ang katapusan ng pagkakaibigan namin. Ayoko lang na mawala siya sa akin kasi dahil sa kanya, nakatayo ako ng muli sa aking mga paa at nagpatuloy sa buhay ko ngayon. Siya din ang dahilan kung bakit palagi akong nakangiti araw-araw. Kahit na mukha akong tanga sa harapan niya, nakukuha ko pa din ang ngiti niya na talaga namang bumubuo ng araw ko.
Sana naman… Sana naman… maging maayos ang lahat sa amin.
No comments:
Post a Comment